ان ال پی (NLP) چیست؟

ان ال پی چیست؟

“ پروانه شویم ”

در گوشه­ای از این دنیای پهناور، بیشه‏­ای بود که حیواناتش انتخاب نکرده بودند با هم همسایه شوند، ولی با خوب و بد روزگار کنارهم زندگی می‏کردند .
درخت تنومندی بود که سال‏ها آشیانه‏ خیلی از حیوانات جنگل بود و این‏بار نوبت خرگوش و پروانه‏ داستان ما شده بود . خرگوش فعالیت و ارتباط بیشتری با کل حیوانات بیشه‏ زار داشت و جنب‏ و جوش می‏کرد . پروانه‏ رنگارنگ داستان ما هم سبکبال و زیبا پرواز می‏کرد . می‏رفت به همه‏ جا سرک می‏کشید، بال‏هایش را باز می‏کرد و خنده‏ کنان از آن بالا به تمام بیشه‏ زار نگاه می‏کرد. فردا هم همین‏طور ، روز از نو روزگار از نو …

یادش می‏آمد آن­موقع که در پیله بود و روی تنه‏ درخت زندگی می‏کرد، چه سختی­هایی که نکشیده بود . به او می‏گفتند تو هم روزی بال درمی­آوری و پرواز می‏کنی، رها و آزاد ! ته دلش قلنج می­رفت ولی می­گفت تا این اتفاق نیفتد باورش نمی‏کنم. روزها و شب‏ها می‏گذشت و پروانه‏ قصه‏ ما، که الان کرمی شب‏ تاب بود، در پیله‏اش انتظار می‏کشید. تا بالاخره زمان پروانه‏ شدنش رسید . !

پیله‏اش رفته‏ رفته سر باز کرد . قلبش تندتند می‏تپید . کنجکاو  بود دنیایی را که برایش لحظه­‏شماری می‏کرد زود تجربه کند . برود آن بالاها و بدرخشد .
یک‏ روز خرگوش داستان ما قسمت زیادی از برگ‏های درخت آشیانش را می­کند تا برای جشنی که داشت، غذای لذیذی درست کند و خوش بگذرانند . از قضا پروانه‏ داستان ما هم بعد از ساعت‏ها پرواز، سر ظهر آمده بود و تکیه داده بود به شاخه­ای از همان قسمت درخت ! خرگوش سربه‏ هوا اصلاً حواسش نبود برگ‏های بالاسر آشیانه‏ پروانه‏ کوچولوی ما را نکَند . پروانه‏ کوچولو هم بی‏خبر از همه‏جا در خوابی ناز فرو رفته بود که ناگهان خشکی و سوزش شدیدی در بال نازش احساس کرد . مست خواب و غرق رؤیای شیرینش بود و اصلاً فکرش را نمی‏کرد زیر گرما و حرارت خورشید تابستان ذره‏ ذره دارد می‏سوزد .

ناگهان نفسش بند آمد… تا به خودش بیاید و بال و پری بزند، گوشه‏ یکی از بال‏هایش سوخت و ریخت . بی‏تابی کرد و گریه‏کنان به سمت خرگوش رفت تا شکایت کند . خرگوش هم که از بی‏خردی‏اش ناله می‏کرد و از کرده‏اش پشیمان بود، کاری از دستش برنمی‏آمد. آنچه اتفاق  افتاده بود، جبران‏ناپذیر بود !

دیگر خنده از لب همسایگان آن درخت رفته بود . بین‏شان فاصله افتاده بود . پروانه‏ داستان­ما ، همیشه غمگین بود و ناامید . یک‏ روز تصمیم گرفت از آن بیشه‏ زار خداحافظی کند . رفت و رفت و رفت

سالیان زیادی دیگر هیچ‏کس پروانه را در آن دیار ندید ! حیوانات دیگر هم خبری از او نداشتند . پروانه به آن‏ها گفته بود که دیگر تاب دیدن این بیشه‏ زار را ندارد و چون دیگر نمی‏تواند پرواز کند و این برایش عذاب‏ آور است، دیگر آن بیشه‏ زار را دوست ندارد .
پروانه داستان ما رفت تا به بیشه‏زار دیگری رسید . مدتی نگذشته بود که در آنجا با حیوانات زیادی دوست شد . کنارشان درد و غم‏هایش را فراموش کرد و زندگی جدیدی برای خودش رقم زد .

یک‏ روز رفته بود لب رودخانه آب بخورد که دلفین حکیم را دید . دلفین نگاهی به بال‏های پروانه کرد و از او درباره‏ زندگی‏اش و اینکه چه بلایی سر بال‏هایش آمده است، پرسید . پروانه‏ دل‏ شکسته‏ ما هم اشک‏ریزان ماجرا را برایش تعریف کرد .
دلفین حکیم به‏ فکر فرو رفت . راه‏ حلی به ذهنش رسید و همزمان که شناکنان از پروانه دور می‏شد، به او گفت : با خبرهای خوب برمی‏گردم، منتظرم باش !
و رفت به اعماق آب‏های اقیانوس و از گیاهان خاص دریایی، ترکیبی دارویی برای درمان بال پروانه درست کرد . شناکنان و خوشحال برگشت و سراغ پروانه رفت . ترکیب شفابخش را روی بال‏های او گذاشت و گفت : کمی استراحت کن . من دوباره به دیدارت خواهم آمد !
کمی بعد پروانه، که در خواب ناز بود، حس کرد چیزی در او زنده شده است : حس پرواز دیگر می‏توانست بال‏هایش را تکان بدهد . بله، بال او ترمیم شده بود و این معجزه‏ای باورنکردنی در زندگی‏اش بود

پرواز می‏کرد، شاد شاد… می‏خندید و می‏رقصید… صدای پایکوبی‏اش را تمام اهالی بیشه‏ زار می‏شنیدند و برایش هورا می‏کشیدند و آرزوی خوشبختی می‏کردند .
روزها سپری شدند و پروانه‏ داستان ما همین که در حال پرواز بود ناگهان به دلش افتاد برود به خرگوش بیشه‏ قبلی سری بزند و بگوید که حالش خوب شده است . بال زد و پرواز کرد تا رسید به بیشه‏ قبلی

اشک در چشمانش جمع شده بود و سرگردان و حیران بود . همه‏ چیز مثل قبل بود . درخت‏ها، گل‏ها، حتی آشیانه‏  قبلی‏اش ! هیچ‏ چیز در آنجا تغییر نکرده بود .
دیگر پروانه از بودن در آنجا غم نداشت . فراری نبود و حتی خوشحال هم بود و حالا از اینکه نسبت به اهالی هر دو بیشه احساس خوبی داشت و دوستان قدیمی و جدید زیادی در اطرافش بودند، خدا را شاکر بود .